Verslag Spine 2024 - 5 1/2 dag trail plezier

Kit samenstellen en checken thuis

Cambridge tour

Terwijl het avontuur van de Cape Wrath Ultra mij 7 jaar geleden genadeloos overviel was het met de Summer Spine anders deze keer. Langzaam overtuigde ik mezelf dat het weer eens tijd werd voor opnieuw een groots trail avontuur. Britain’s most brutal is een event wat ik al meerdere jaren (online) volg, eind februari eindelijk de knoop doorgehakt na al eerder in december voorzichtig bij de organisatie gepolst te hebben of ik wel voldoende gekwalificeerd was, tenslotte had ik in december de Bello Gallico 100 mijl niet volbracht. 

Verplichte kitcheck voor registratie

Ter voorbereiding het trainingsprogramma in de sportschool verder aangescherpt, er was tenslotte nog maar een paar maanden te gaan, en me vol gestort op het verzamelen van alle verplichte uitrusting. De organisatie was hier nogal expliciet in, er werd niet gemarchandeerd met de verplichte poepschep en -zakjes o.a. Gekheid op een stokje natuurlijk, regenkleding, extra warme onder- en bovenlagen, bivakzak (noodshelter voor langs het parcours), uitgebreide EHBO set (plus 5 meter spare K-tape), minimale capaciteit voor 3 liter water en minstens 1500 cal aan voeding verspreid over verschillende categorieën. Daarnaast ook een veiligheidsbril voor het geval van sterke winden onderweg al dan niet gecombineerd met regenval. Een eerste generale repetitie op de Ultra Trail des Sources (176km door de Belgische Ardennen in 2 dagen in mei) met ruim 10kg liet me inzien dat er aan gewicht nog het nodige bespaard moest worden. Uiteindelijk stond ik met een kilo of 8 aan de start (inclusief 2,5 liter water). 

De menu opties bij checkpoints

Opstelling voor de start

Als extra kers op de taart zou Pita samen met vriendin Renske meereizen naar Engeland voor hun eigen roadtrip door Wales, Lake district en evt. Schotland – zodoende zou de auto bij aankomst aan de finish staan wat een complexe terugreis door Engeland overbodig maakte. 

Na een voorspoedige overtocht en een kort bezoek aan Cambridge geraakten we uiteindelijk op vrijdag in Edale, gesitueerd aan de start van de Penine Way. De Spine race volgt grotendeels dit lange afstand wandelpad, over een afstand van zo’n 268 mijl (ca 428 km) en met bijna 10000 hoogtemeters, verdeeld over 6 etappes welke variëren van 55 km tot 100km (dag 2). De grootste hoogteverschillen worden in de eerste 2 dagen overbrugd (bijna 50%) – elke 1000 hm staat gelijk aan een 10 extra kms over de weg. Maximale looptijd is 156 uur (zo’n 6,5 dag), de race is un-supported wat betekend dat er onderweg geen support verleend mag worden aan individuele renners. 

Aanmoediging onderweg

Een van de voornemens (naast het halen van de finish) was om vooral te genieten onderweg en zoveel mogelijk van het landschap te zien. Dit blijkt in de praktijk niet mee te vallen omdat je continue bezig bent om de grond voor je te scannen zodat je je voeten op een, liefst vaste en droge ondergrond kunt plaatsen. Gegeven de overvloedige regenval met name in de dagen voorafgaand aan de race was droge voeten houden geen optie. Goretex sokken is ook niet echt een optie ivm de vrij hoge buiten temperatuur – daarnaast ben ik zeer content met mijn Injinji teensokken en La Sportiva schoenen (gekozen voor de Mutant ivm de grotendeels harde ondergrond en de lange duur – deze bieden meer demping dan de Ultra Raptor). Over het algemeen geen issue gehad met het lopen op natte voeten de hele dag, uiteindelijk was het pas op de laatste etappe dat dit echt ging spelen, tot die tijd alleen wat kleine blaren en schuurplekken. Ik hou van mijn voeten!! Afgezien van vermoeidheid (ca 15-20 uur slapen in 5 nachten) waren het met name mijn achillespezen welke gingen opspelen. Iedere ochtend waren deze weer stijver dan de dag ervoor en moest er langer warm gewandeld worden om de pezen soepel te maken. Na de eerste 2 dagen begon er een kleine knobbel te vormen op de linker pees, dit was duidelijk gevoeliger dan andere jaren. Ik had de beschikking over ontstekingsremmers (niet aangeraden door de organisatie ivm kans op uitdroging) waarmee ik de ontsteking binnen de perken heb weten te houden. Liefst had ik nog wat meer van die ‘sprinkels’ gehad. 

Jacobs Ladder

High Cup Nick

Het is moeilijk om alle landschappen duidelijk voor de geest te halen, mogelijk ook omdat er lange stukken door heide/moerasachtige omgeving gelopen wordt, vaak over zogenaamde slaps – grote stenen platen welke aaneengeregen het pad vormen. Soms ontbreekt er een (weggezakt in het moeras) waardoor je zomaar plotseling weg kunt zakken – mensen breken hier letterlijk hun been. Onderweg passeer je toeristische trekpleisters zoals High Cup Nick of High Force waterval of Malham Tarn. Iedere etappe wordt afgesloten in een checkpoint alwaar eten en drinken verzorgd wordt, waar geslapen kan worden en evt. gedoucht. Enige beperking is dat de loper maximaal 6 uur binnen mag blijven, daarna volgt onverbiddelijk diskwalificatie! Kunst was om alle noodzakelijke acties binnen de limiet uit te voeren. Bij CP4 werd ik letterlijk met m’n bordje pap in de hand naar de uitgang geëscorteerd om met 1 minuut spare uiteindelijk formeel het CP te verlaten. De vrijwilligers (die zich helemaal uit de naad werkten om alle renners zo goed mogelijk te verzorgen en ondersteunen) doen uitermate hun best om te zorgen dat de deadline niet overschreden wordt. Het bezoek aan de checkpoint verloopt ongeveer als volgt: aankomst + registratie, ineen zijgen in de aangeboden stoel en doorgeven wat de voorkeur heeft qua eten/drinken. Dan volgt het teiltje water voor het wassen van de voeten – na meestal pijnlijk uit trekken van de schoenen, eten (vaak met een extra portie), voeten verzorgen, apparatuur aan de lader, rugzak aanvullen voor de volgende dag, evt. douchen. Vervolgens op weg naar slaapzaal of 1-persoons tent voor max 3 tot 3,5 uur slapen waarna er een stevig ontbijt volgt, droge sokken (en natte schoenen) aantrekken, de verplichte kitcheck en dan uiteindelijk weer onderweg. Twee erg belangrijke zaken waren dat ons schema zich, na de eerste 2 lange dagen, zodanig ontwikkeld had dat we gedurende de daglicht uren aan het lopen waren (en dan dus in de normale nachtelijke uren sliepen) waardoor we een maximum aan daglicht hadden; en wellicht het belangrijkste was dat ik onderweg was samen komen te lopen met James Holloway, een Engelsman met reeds verschillende Spine afstanden in z’n zak en met een zeer uitgebreide kennis van het gebied en de route. Het is wonderbaarlijk om te zien hoe snel zich een diepe vriendschap vormt onder druk van zo’n bijzonder evenement. James z’n Spine race stond in het teken van geld inzamelen voor MS onderzoek – een extra reden (noodzaak) om de race tot een goed einde te brengen. Wanneer je zo optrekt met z’n tweeën dan heb je niet alleen een partner voor een praatje onderweg maar het is ook een grote stimulator om vooral door te gaan, als de een het zwaar heeft dan neemt de ander het voortouw, de een klimt beter en de ander is weer beter op het vlakke terrein. Het is vooral heel fijn om het SAMEN te doen. 

De finish werd bereikt na zo'n vijfenhalve dag van bijna continue in beweging zijn (135 uur van start to finish, inclusief stops). Door alle stramheid ging de gemiddelde snelheid steeds iets verder omlaag - uiteindelijk zo'n 4 km/uur gemiddeld (exclusief rust tijden). Toch vonden we op de laatste dag de energie om weer te gaan rennen, met name de doorsteek van de Cheviots is een langdurige, we wilden zo graag dat er een einde zou komen aan de tocht, dan maar wat joggen dus. Bij aankomst hut 2 hadden we de gelegenheid om een kopje thee te drinken - engelse thee met melk is mijn favoriete drankje voor dit soort lange tochten. Bij aankomst was het weer behoorlijk aan het betrekken en het advies van het safety team was dan ook om een extra laag aan te trekken. Dit werd voor mij de eerste keer deze tocht dat de regenbroek aanging - afgezien van wat miezer op dag 1 en 2 hebben we volop zonneschijn gehad (in tegenstelling tot de snellere lopers die meer regen en koude hadden onderweg). Ik had juist nog een andere regenjas aangeschaft om verder op gewicht te besparen - dit is een uitstekende keuze geweest (naast een andere bivakzak van 200 gram - dit leverde een besparing op van een halve kg gewicht plus kleiner pakvolume). 

Schuilhut op de Cheviots

Onderweg passeer je een aantal dorpjes met supermarkt of pub bijvoorbeeld - deze worden door de meeste lopers van te voren genoteerd omdat dit prima pleisterplaatsen zijn voor wat rust en inkopen van lekkere snacks onderweg. Hier trof ik Pita en Renske voor een heerlijke lunch met cheese burger en koffie. Even leek het of Renske mijn rugzak verder zou dragen, geen slecht idee!

Wel verdiend finish biertje!!

Samen met onze grootste fans!

Bijladen onderweg - heerlijk!

High Cam road - gelukkig in het donker

Inmiddels thuis helen de blaren langzaam maar zeker, beide achillespezen zullen wat langer nodig hebben ben ik bang. Afgezien van een beetje zwemmen heb ik nog niet veel beweging gezien, dat bewaar ik voor volgende week. Wel al weer een aantal dagen werken achter de rug, dat valt niet mee na zo'n week. De lunch pauze wordt gebruikt om een extra middagdutje te doen, het lichaam heeft duidelijk rust nodig. Ook 's nachts merk ik een lichte verhoging, vermoedelijk als gevolg van de ontsteking aan de pezen.
Terugkijkend op de race was bij aankomst duidelijk, overtuigend nooit weer. Nu, een week later, is deze overtuiging toch al aan verandering onderhevig - de natuur, het avontuur, de support van de vrijwilligers en de organisatie maar vooral de mensen die je onderweg mag ontmoeten maken dit tot een pareltje onder de lange tochten. Zou ik het dan nog een keer doen??